Zomaar wat gebeurtenissen in dit rare, leuke land
Door: Leonie & JP
Blijf op de hoogte en volg JP en Leonie
25 Juli 2010 | Cambodja, Khett Siem Reab
Hallo lieve mensen!!
Hoe is het daar in het zomerse Nederland!? Hier is officieel de laatste fase van ons placement ingegaan: nog maar 3,5 maand…en dan is het winter…en dan komen we weer naar Nederland!!
Afgelopen 2 maanden hebben we (waarbenjij zwaar verwaarloosd…), maar ook heel erg voetbal gekeken (maar daar praten we niet meer over), een beetje tourist uitgehangen, dengue gehad (allebei!! Pfffffffffff, wat zijn we ziek geweest! Maar nu weer helemaal opgeknapt ennnnnnnnnn nu kunnen we gewoon zeggen dat we onze eerste tropische ziekte hebben gehad en overleefd :)) en natuurlijk hebben we ook nog gewerkt.
Dit keer laten we de foto’s voor zich spreken.
Verder is het hier niet altijd vakantie en gebeuren er soms echt wel dingen waar we best wel even druk mee zijn in ons hoofd.
Daarom hieronder zomaar wat gebeurtenissen in dit bijzondere land om eens even de context aan te geven waar we hier werken:
Teen
Vanuit haar kantoor ziet Leonie een mevrouw met haar voet in het verband naar onze ‘operatiekamer’ lopen (is kantoor met tafel die soort van schoon is). Later blijkt dat deze dame zojuist haar grote teen en de helft van de teen ernaast is verloren…doordat ze tussen de ketting van de motor zijn blijven hangen. Brrrrrrrr. Zelfs Leonie’s collega nurse Janice gruwelde toen ze de teen onder wat plaatselijke verdoving, in een verre van steriele kamer verder amputeerden en wat vlees wegknipten om de open wond te kunnen bedekken. GRUWEL! O ja, en om de pijn na de ‘operatie’ te verzachten hebben we….paracetamol. Meer niet! Voor onze Khmer collega’s is het echter de normaalste zaak van de wereld: “ Happens all the time”. Ben blij dat wij het niet altijd zo meekrijgen (en dat we het niet zellf gezien hebben).
Grote pech onderweg
Zomaar een zaterdag middag. Samen gaan we op de motor naar Sisophon (25 km verder). Zo’n beetje halverwege zien we een groep je mensen op het motor/fiets-pad staan (het is een snelweg) die het rijsveld in kijken. Automatisch volgen onze blikken waar zij naar kijken: een lijk aan de kant van de weg. 50 Meter verder stoppen we. Wat nu? Was ze al dood? Dan kunnen we niks doen en het kan op zich niet kwaad niet NOG een lijk op het netvlies te hebben (is dit een Cambodjaanse instelling?!?) Of zou ze leven? Dan moeten we terug en kunnen we in ieder geval zorgen dat er een ambulance komt voor zover die nog niet geregeld is. Terug dan maar.
De mannen die gestopt zijn kijken somber: ze is al dood. Gelukkig wordt het onwennige gegrinnik achterwege gelaten en lijken ze oprecht aangedaan dat er een jonge vrouw is aangereden en voor dood (of was ze gelijk dood?) is achter gelaten aan de kant van de weg. Gelukkig gaat iedereen er erg respectvol mee om: de vrouw wordt op een deken gelegd en afgedekt. De politie zal haar meenemen naar de pagoda om daar gecremeerd te worden. Wat is er gebeurd? En waarom heeft ze zolang langs de weg gelegen (ze was al stijf)? Komt ze uit de buurt? Zouden ze haar familie kunnen vinden? Weer een onvergetelijke gebeurtenis.
Armoede dichtbij
14 uur. Leonie komt aan op het werk en ziet twee duidelijk arme, ondervoede mensen wachten tot de out patient department open gaat (ja, die sluit tijdens lunchtijd…). Het blijken vader en dochter te zijn. Hij draagt alleen een kroma (omslagdoek) en is graatmagen (36 kg blijkt later). Het meisje draagt alleen een vaal rokje die ze hoog heft opgetrokken over haar opgeblazen (parasieten, ondervoeding) buikje. Beiden zijn vies. De leeftijd van het meisje is moeilijk te schatten. Door de structurele ondervoeding is ze veel kleiner dan normaal en heeft ze geen normale haargroei, maar iets wat lijkt op babydons. Vader zit onder de uitslag, als een olifantenhuid. Inmiddels is een verpleegkundige aangekomen die op haar gemakje haar witte pakje aan doet. “Nee, ik kan ze niet echt inschrijven want ik werk niet op deze afdeling”. Zucht. Een kwartiertje later komt de dokter. Leonie kan ze observeren vanuit haar kantoor. Weinig actie. Het begint te regenen. Inmiddels is het een uur later en hebben zich zo’n 5 verpleegkundigen en dokters verzameld onder het afdakje van de outpatients department, waar ook vader en dochter zijn. Niemand doet iets. Op een gegeven moment pakt vader zijn 2 rijstzakken (waarschijnlijk alles wat hij heeft). Hij kan het nauwelijks dragen. Geen kracht, te zwaar. Het meisje loopt achter hem aan naar het gebouw waar ze verpleegd zullen worden. Niemand helpt.
Wat blijkt: vader en dochter leven op straat in een dorpje vlakbij. Dit is voor het eerst dat het ziekenhuis deze mensen toelaat. Gruwelijk, maar voordat het equity fund voor de arme patienten betaalde en er nog veel corruptie was was zorg voor deze mensen gewoon niet weggelegd. Op zich een grote stap dat ze in het ziekenhuis zijn en een behandeling krijgen. Complicerende factor is echter wel dat de dokter de man vies vindt en hem niet wil onderzoeken…. Zucht. Een gesprekje over ethiek en gelijke behandeling dan maar.
Gelukkig krijgen vader en dochter eten van het ziekenhuis en ontfermen ook de ander patienten en familie zich over hen. We waren bang dat ze erg gestigmatiseerd zouden worden door de andere patienten, maar het valt mee. Dat komt natuurlijk ook omdat vader helemaal hip loopt te wezen in t-shirts van JP en het meisje trots rond loopt in de nieuwe kleren die Janice en Geordie voor ze hebben gekocht. Inmiddels zijn ze beiden wat opgeknapt en aangesterkt. Maar niet te veel nadenken wat er gebeurd als ze onslagen worden uit het ziekenhuis. Weer op straat waarschijnlijk. Maar wat kunnen wij doen? Een huis voor ze kopen en een paar kippen? En dan? Hoe komt het dat ze op straat leven? Is vader alcoholist, ernstig getraumatiseerd misschien? Wat kunnen we doen?
Dat was het weer voor deze editie :) Blijf reageren, mailen, bellen!
Grote groeten!
JP & Leonie
Hoe is het daar in het zomerse Nederland!? Hier is officieel de laatste fase van ons placement ingegaan: nog maar 3,5 maand…en dan is het winter…en dan komen we weer naar Nederland!!
Afgelopen 2 maanden hebben we (waarbenjij zwaar verwaarloosd…), maar ook heel erg voetbal gekeken (maar daar praten we niet meer over), een beetje tourist uitgehangen, dengue gehad (allebei!! Pfffffffffff, wat zijn we ziek geweest! Maar nu weer helemaal opgeknapt ennnnnnnnnn nu kunnen we gewoon zeggen dat we onze eerste tropische ziekte hebben gehad en overleefd :)) en natuurlijk hebben we ook nog gewerkt.
Dit keer laten we de foto’s voor zich spreken.
Verder is het hier niet altijd vakantie en gebeuren er soms echt wel dingen waar we best wel even druk mee zijn in ons hoofd.
Daarom hieronder zomaar wat gebeurtenissen in dit bijzondere land om eens even de context aan te geven waar we hier werken:
Teen
Vanuit haar kantoor ziet Leonie een mevrouw met haar voet in het verband naar onze ‘operatiekamer’ lopen (is kantoor met tafel die soort van schoon is). Later blijkt dat deze dame zojuist haar grote teen en de helft van de teen ernaast is verloren…doordat ze tussen de ketting van de motor zijn blijven hangen. Brrrrrrrr. Zelfs Leonie’s collega nurse Janice gruwelde toen ze de teen onder wat plaatselijke verdoving, in een verre van steriele kamer verder amputeerden en wat vlees wegknipten om de open wond te kunnen bedekken. GRUWEL! O ja, en om de pijn na de ‘operatie’ te verzachten hebben we….paracetamol. Meer niet! Voor onze Khmer collega’s is het echter de normaalste zaak van de wereld: “ Happens all the time”. Ben blij dat wij het niet altijd zo meekrijgen (en dat we het niet zellf gezien hebben).
Grote pech onderweg
Zomaar een zaterdag middag. Samen gaan we op de motor naar Sisophon (25 km verder). Zo’n beetje halverwege zien we een groep je mensen op het motor/fiets-pad staan (het is een snelweg) die het rijsveld in kijken. Automatisch volgen onze blikken waar zij naar kijken: een lijk aan de kant van de weg. 50 Meter verder stoppen we. Wat nu? Was ze al dood? Dan kunnen we niks doen en het kan op zich niet kwaad niet NOG een lijk op het netvlies te hebben (is dit een Cambodjaanse instelling?!?) Of zou ze leven? Dan moeten we terug en kunnen we in ieder geval zorgen dat er een ambulance komt voor zover die nog niet geregeld is. Terug dan maar.
De mannen die gestopt zijn kijken somber: ze is al dood. Gelukkig wordt het onwennige gegrinnik achterwege gelaten en lijken ze oprecht aangedaan dat er een jonge vrouw is aangereden en voor dood (of was ze gelijk dood?) is achter gelaten aan de kant van de weg. Gelukkig gaat iedereen er erg respectvol mee om: de vrouw wordt op een deken gelegd en afgedekt. De politie zal haar meenemen naar de pagoda om daar gecremeerd te worden. Wat is er gebeurd? En waarom heeft ze zolang langs de weg gelegen (ze was al stijf)? Komt ze uit de buurt? Zouden ze haar familie kunnen vinden? Weer een onvergetelijke gebeurtenis.
Armoede dichtbij
14 uur. Leonie komt aan op het werk en ziet twee duidelijk arme, ondervoede mensen wachten tot de out patient department open gaat (ja, die sluit tijdens lunchtijd…). Het blijken vader en dochter te zijn. Hij draagt alleen een kroma (omslagdoek) en is graatmagen (36 kg blijkt later). Het meisje draagt alleen een vaal rokje die ze hoog heft opgetrokken over haar opgeblazen (parasieten, ondervoeding) buikje. Beiden zijn vies. De leeftijd van het meisje is moeilijk te schatten. Door de structurele ondervoeding is ze veel kleiner dan normaal en heeft ze geen normale haargroei, maar iets wat lijkt op babydons. Vader zit onder de uitslag, als een olifantenhuid. Inmiddels is een verpleegkundige aangekomen die op haar gemakje haar witte pakje aan doet. “Nee, ik kan ze niet echt inschrijven want ik werk niet op deze afdeling”. Zucht. Een kwartiertje later komt de dokter. Leonie kan ze observeren vanuit haar kantoor. Weinig actie. Het begint te regenen. Inmiddels is het een uur later en hebben zich zo’n 5 verpleegkundigen en dokters verzameld onder het afdakje van de outpatients department, waar ook vader en dochter zijn. Niemand doet iets. Op een gegeven moment pakt vader zijn 2 rijstzakken (waarschijnlijk alles wat hij heeft). Hij kan het nauwelijks dragen. Geen kracht, te zwaar. Het meisje loopt achter hem aan naar het gebouw waar ze verpleegd zullen worden. Niemand helpt.
Wat blijkt: vader en dochter leven op straat in een dorpje vlakbij. Dit is voor het eerst dat het ziekenhuis deze mensen toelaat. Gruwelijk, maar voordat het equity fund voor de arme patienten betaalde en er nog veel corruptie was was zorg voor deze mensen gewoon niet weggelegd. Op zich een grote stap dat ze in het ziekenhuis zijn en een behandeling krijgen. Complicerende factor is echter wel dat de dokter de man vies vindt en hem niet wil onderzoeken…. Zucht. Een gesprekje over ethiek en gelijke behandeling dan maar.
Gelukkig krijgen vader en dochter eten van het ziekenhuis en ontfermen ook de ander patienten en familie zich over hen. We waren bang dat ze erg gestigmatiseerd zouden worden door de andere patienten, maar het valt mee. Dat komt natuurlijk ook omdat vader helemaal hip loopt te wezen in t-shirts van JP en het meisje trots rond loopt in de nieuwe kleren die Janice en Geordie voor ze hebben gekocht. Inmiddels zijn ze beiden wat opgeknapt en aangesterkt. Maar niet te veel nadenken wat er gebeurd als ze onslagen worden uit het ziekenhuis. Weer op straat waarschijnlijk. Maar wat kunnen wij doen? Een huis voor ze kopen en een paar kippen? En dan? Hoe komt het dat ze op straat leven? Is vader alcoholist, ernstig getraumatiseerd misschien? Wat kunnen we doen?
Dat was het weer voor deze editie :) Blijf reageren, mailen, bellen!
Grote groeten!
JP & Leonie
-
25 Juli 2010 - 08:53
Dorieke:
schatties wat zien jullie er toch goed uit in het oranje!!! En zoiezo super om weer een paar plaatjes met jullie leuke hoofen te zien. Gek idee dat de afronding echt is ingezet. Nog een paar maandjes en dan weer inburgeren in NL... was fijn jullie gisteren te spreken!
Dikke kus en knuffel -
25 Juli 2010 - 08:57
Femke:
Lieve luitjes,
Wat een bikkels zijn jullie toch! Fijn dat jullie weer bijna thuis zijn...
Liefs,
Femke -
25 Juli 2010 - 17:33
John:
Hoi daar,
Dat zijn toch wel weer de confronterende verhalen, heftig hoor! Lijkt me enorm moeilijk voor jezelf te bepalen wat het juiste is om te doen. En vooral waar je voor jezelf de grens trekt. Ik vind jullie echt enorm dapper!
John -
25 Juli 2010 - 22:49
Mies:
Moeilijke foto's na zo'n verhaal. -
27 Juli 2010 - 06:46
Elise:
Ondanks de heftige verhalen krijg ik toch heimwee als ik het zie/lees.
Inmiddels is het hier regenachtig en 'koud' (20 graden). Ik loop weer met een trui en sokken en krijg het niet warm. En ik heb onwijs veel trek in een echte Khmer caffee da cow tuk ko ......! Enne....., een Anchor en zo'n bruiloft, heerlijk!
Ach, ik zit weer te dromen!
Sok sabai!
Lieve groet van Elise -
28 Juli 2010 - 13:07
Rachel:
Staat jullie geweldig die bril :)!
Wat is het snel gegaan zeg, de laatste maandjes alweer aangebroken. Ik lees jullie avonturen altijd met veel plezier.
Liefs Rachel -
29 Juli 2010 - 16:28
Eef :
'Mooi' verhaal weer.. Geniet nog even van die laatste maanden!
Liebe Grüsse aus Aachen (De inburgering hier gaat voorspoedig) -
31 Augustus 2010 - 18:42
Emily:
Gewoon ff een dikke zoen!!
Geniet nog van de laatste maandjes.... Afscheid nemen wordt niet leuk!
Dikke kus vanuit Grun!!
Ps zit in de top 3 oudste deernties op de opleiding.. een gedeelde 2e-3e plek :-( -
26 September 2010 - 13:07
Jeanne En Andre:
Hallo Jan Paul en Leonie.
We hopen dat jullie de berichten met enige regelmaat lezen. Wij zijn op een voorlichtingsbijeenkomst van VSO geweest en zijn nu in de gelukkige omstandigheid om voor zes weken naar Cambodja te gaan (reizen/vakantie).
Wij vertrekken eind oktober en hopen 28 oktober in Siem Reap aan te komen. Het lijkt ons zinnig en interessant om een indruk te mogen opdoen van jullie werk en ervaringen ter plekke. Op termijn willen wij ook voor een langere periode in ZO-Azie gaan werken.Zouden wij een ontmoeting met jullie kunnen afspreken? Ons emailadres is: jeanne-andre@hotmail.com.
We zien uit naar jullie reactie. Hartelijke groet Jeanne&Andre -
07 Oktober 2010 - 09:34
Elise:
Ik mis nog wel berichten hoor......
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
